Het Portugese accordeonkwartet, bestaande uit Artur Fernandes, Felipe Cal, Filipe Ricardo en Francisco Miguel São viert dezer dagen zijn dertigjarig bestaan en naar aanleiding daarvan krijgt de jongste release, die al van vroeg op dit jaar dateert, nu een heuse wereldwijde release vie het nog te onbekende Duitse Galileo-label. Wanneer ik deze regels uittik, hebben de vier minder dan een dag geleden opgetreden op het Brosella-festival, waar ze, naar ik verneem, nogal wat indruk maakten, mede door de gastrol, die voorbehouden was voor de Braziliaanse zangeres en celliste Dom La Nena, maar dit terzijde. Dat het viertal al dertig jaar onderweg is in dezelfde bezetting, is wellicht tekenend: deze vier heren voelen elkaar zo blindelings aan, dat ze geen partituren nodig hebben om vlekkeloos en toch doorleefd samen te spelen.

Voor deze nieuwe plaat gingen ze helemaal naar Brazilië, een land waar Portugal nogal wat banden mee heeft, niet alleen inzake taal, maar ook qua cultuur, geschiedenis en ligging, met die hele grote zee tussen beiden in; die zee, die tegelijk scheiding en verbinding symboliseert. In de loop der jaren kreeg het kwartet meermaals de gelegenheid samen te werken met groten uit de hedendaagse Braziliaanse muziek en één van de mensen die ze aldus leerden kennen, was componist/producer en cellist Jacques Morelenbaum, een man die samenwerkingen met Tom Jobim, Caetano Veloso, Marisa Monte, Ryuichi Sakamoto en David Byrne op zijn palmares heeft staan en die je dus zonder risico tot de top van de Braziliaanse scene mag rekenen.

De plaat mag je opvatten als een soort muzikale reis van Portugal naar Brazilië : sommige nummers zijn helemaal Portugees, inclusief de referenties naar de weemoed van fado en de vrolijkheid van de volksdansjes, andere ademen dan weer helemaal de sfeer van Rio de Janeiro uit en dragen zwemen van bossa en samba in zich. Voor die Braziliaanse sfeer zorgen enkele belangrijke gasten: zangeres Zélia Duncan, die we ooit nog aan het werk zagen als vocaliste bij Os Mutantes, neemt de zang voor haar rekening in “As Viajantes”, percussionist Marcelo Costa kleurt “São João” fijntjes in en doet dat ook op “Bùzios” en “Soldado” in tandem met Robertinho Silva, drummer-par-excellence, met een palmares van Milton Nascimento en Wayne Shorter tot Peggy Lee en George Benson.

Andere sterke vocale partijen komen van de jonge fadista Carminho, die je binnenkort -in oktober-in ons land aan het werk kunt zien in culturele centra van Beveren, Heist o/d Berg en Leuven. Zij maakt van “O teu Tolhar” een heerlijk liefdeslied, terwijl Dora Morelenbaum, de dochter vàn…,met “Dessa Ilha”, een tekst van Arnaldo Antunes optilt tot wat voor mij dé track is van een plaat die simpelweg geen enkel minder moment vertoont, niet alleen door het schitterende samenspel van de vier accordeonisten, maar net zo goed door de fenomenale arrangementen, die Jacques Morelenbauw wist te bedenken. Absolute must voor elke folkliefhebber!

(Dani Heyvaert)